Początki chrześcijaństwa w Barwicach osnute są tajemnicą historii. Nie zachował się żaden przekaz historyczny wspominający o początku jakiegokolwiek duszpasterstwa w naszym mieście. Późniejsze źródła historyczne wspominają o istnieniu kościoła w Barwicach już w 1300 roku – ta świątynia miała być najstarsza na ziemi szczecineckiej. Nie wiadomo jednak, jaką funkcję spełniał ten kościół – czy był parafialny czy filialny. Nie jest znane imię ani nazwisko kapłana, który duszpasterską opieką otaczał mieszkańców Barwic.
Znaczącym dla historii duszpasterstwa w Bärwalde był rok 1534. Był to czas po wystąpieniu Marcina Lutra (1517 r.), którego tezy reformatorskie trafiały na podatny grunt. W grudniu 1534 roku na Sejmiku w Trzebiatowie zapoczątkowano na Pomorzu Zachodnim reformację. W wyniku jej postanowień m.in. wprowadzono liturgię protestancką, utworzono konsystorz i urząd superintendenta (odpowiednik diecezji), stworzono państwowy „Pomorski Kościół Ewangelicki”, którego biskupami w latach 1557-1637 byli przedstawiciele dynastii Gryfitów.

Od tej pory wszystkie parafie były ewangelickie. Pierwszy pastor – Franz Regulus – pojawił się w Bärwalde w 1558 roku. Barwicka parafia ewangelicka należała do Synodu (dekanatu) w Szczecinku. Z czasem na terenie barwickiej parafii budowane są kościoły filialne: w XVII wieku w Starym Chwalimiu i w XIX w Ostropolu. Do synodu szczecineckiego należały parafie m.in. w Grzmiącej, Kiełpinie, Krosinie, Ostrowąsach i Parsęcku.

Na początku XX wieku na Pomorze przybywają polscy pracownicy sezonowi, spośród których wielu jest katolikami. Specjalnie dla nich powstają parafie katolickie, które pierwotnie napotykają na niepprzychylne przyjęcie przez Niemców-ewangelików. W takich okolicznościach parafie katolickie zostają utworzone m.in. w Koszalinie, Słupsku i Szczecinku. W Barwicach katolicy stanowią niewielki procent na ok. 2200 mieszkańców: w 1907 roku było ich 4, natomiast w 1912 – 3.

Sytuacja wyznaniowa zmienia się diametralnie wraz z sytuacją polityczną po zakończeniu II Wojny Światowej. Nowi mieszkańcy Barwic są katolikami i chcą, aby dotychczasowy kościół ewangelicki stał się kościołem katolickim. Przygotowują więc kościół (który po zakończeniu działań wojennych był m.in. magazynem fortepianów) do sprawowania liturgii rzymskokatolickiej. Ważnym dniem dla nowo powstałej wspólnoty katolickiej w Barwicach, jest 2 września 1945 roku – tego dnia dziekan szczecinecki ks. Anatol Sałaga poświęcił kościół i odprawił w nim pierwszą Mszę św. Można więc powiedzieć, że jest to powojenny początek funkcjonowania duszpasterstwa w Barwicach.

W marcu 1946 roku pojawia się w Barwicach pierwszy stały duszpasterz – ks. Jan Terlaga, który już w połowie maja tego samego roku wyjeżdża do Wrocławia, a jego miejsce obejmuje ks. Edward Zahorenko. Parafia jest bardzo rozległa, a na jej terenie znajduje się kościół parafialny i pięć kościołów filialnych: Kiełpino, Ostropole, Ostrowąsy, Polne i Stary Chwalim. Nowemu duszpasterzowi nie brakuje pracy szczególnie z tego powodu, że pracuje sam w tak rozległej parafii. Dopiero w 1955 roku do parafii zostaje skierowany pierwszy wikariusz, ks. Piotr Skorny.

Terytorium parafii zmienia się z upływem czasu. W 1974 roku w Starym Chwalimiu powstaje wikariat samodzielny: od barwickiej parafii odłączono Stary Chwalim i Ostrowąsy. Kolejna zmiana granic parafii to rok 2001, gdy Polne zostaje przyłączone do nowo powstałej parafii w Sikorach. Od tego momentu parafia barwicka ma trzy kościoły filialne: w Kiełpinie, Ostropolu i Piaskach.